Wordt vervolgd...

Jessie verhuist met haar ouders van de stad naar een tochtige caravan op een afgelegen plek, terwijl hun nieuwbouwhuis wordt gebouwd. Daar gebeuren allerlei vreemde dingen. Samen met haar beste vriend hangt ze een camera op om de boel goed in de gaten te kunnen houden. Als ze een middagje alleen thuis is, blijkt ze niet zo alleen te zijn als ze denkt…

Niets te verliezen

Romee weet zeker dat er bij haar thuis iets heel raars aan de hand is. Spullen liggen zomaar op een andere plek of verdwijnen soms zelfs helemaal. Alleen neemt niemand haar serieus. Ze gaat met haar beste vriendin op onderzoek uit en doet hierbij verontrustende ontdekkingen.

Ondertussen verlangt Elijah naar meer spanning in zijn leven. Hij zoekt hierbij steeds vaker de grenzen op, maar raakt daardoor betrokken bij een situatie waar hij niet meer uit kan komen.

Dodelijk verlangen

Maaike ontvangt een dreigtelefoontje op haar werk. Is het een loos dreigement, of loopt ze echt gevaar?

Genadeloos

Het park lijkt verlaten. Hier is verder niemand. Behalve zij en ik. Haar hand verdwijnt kort in haar jaszak. Ze loopt langzamer nu. Haar hoofd voorovergebogen. Ik denk dat ze haar telefoon vast heeft. Met grote, snelle stappen kom ik dichterbij en ga vlak achter haar lopen. Haar sterke parfum dringt mijn neusgaten binnen. Ik kan haar al bijna proeven…

Opgepast

Als ze me blijft negeren, wil ik haar pijn doen. Ik wil de angst in haar ogen zien. Voelen hoe haar hart tekeergaat. Ik wil het haar betaald zetten. Haar laten weten dat ze van mij is. Bij mij hoort. Als ik haar niet kan krijgen, zal niemand haar krijgen.

Vermoorde Onschuld

Stephan is 18 jaar en zit vast voor de verdenking van moord op zijn vader. Omdat hij een black-out heeft en zich niets meer van zijn vaders dood kan herinneren, probeert hij via hypnotherapie de waarheid te achterhalen. Langzaam maar zeker komen er flarden uit zijn verleden naar boven, die niet alleen Stephan maar ook de lezer verrassen…

Gevarenzone

‘Gaat er binnenkort iemand die wij kennen dood?’ vraagt Bas plotseling, alsof dit zijn enige kans is Jodie te onderbreken bij het gebruik van het ouijabord. Jodie kijkt vanuit haar positie woedend naar Bas. Ze doet echter niets om de sessie af te kappen. De steen beweegt over het bord. Ik voel mijn hart bonzen in mijn keel. Ik sluit een ogenblik mijn ogen en slik de opkomende brok weg. Het antwoord op deze zeer ongepaste vraag wil ik niet weten. Dat is niet wat we hadden afgesproken. Maar de steen stond net na de vorige vraag op Yes, dus dan zal hij nu wel verschuiven naar No of beter nog, naar Goodbye. Langzaam open ik mijn ogen weer en zie ik de steen stoppen op Yes.

Kwaad bloed

De meters leken kilometers. Hij ademde zwaar. Dit ging echt niet goed. Er moest een dokter komen, en snel. Waar was zijn mobiel? Hij begon te hyperventileren, wilde schreeuwen en om hulp roepen, maar er kwam geen geluid uit zijn strot. Enkel wat zacht gepiep dat voor hetzelfde geld een klein muisje zou kunnen zijn, een van de vele in dit gore studentenhuis. Hij sloot zijn ogen en hoopte dat die helse pijn gauw over zou zijn. Nooit meer wilde hij cocktails drinken. Nooit, maar dan ook echt nooit meer.

Gebroken

Waar ben ik? Ik knipper nog een paar keer met mijn ogen. Het zicht verandert echter niet. Alles is pikzwart. Met mijn pijnlijke, koude handen tast ik over de grond. Het voelt zacht aan. Ik wil me bewegen. Met pijn en moeite strek ik voorzichtig mijn armen. Ik voel aan mijn gezicht. Alles zit er nog aan. Pas als ik mijn benen wil bewegen, merk ik dat ik vastzit. Shit. Waar ben ik in hemelsnaam?